Druga u nas książka tego autora, z wykształcenia ekonomisty, z zawodu dziennikarza, wykorzystującego – jak informuje wydawnictwo – w swoim pisarstwie różne gatunki literackie (od romansu przez powieść psychologiczną po rozliczeniową z czasami stalinizmu), to podobnie jak poprzednia (”Licealiści” p 19/96) współczesna powieść psychologiczno-obyczajowa o tematyce młodzieżowej. Zderzają się w niej dwie postawy życiowe reprezentowane przez siedemnastoletnie przyjaciółki. Jedna z nich, narratorka (Basia), przed kilkoma miesiącami osierocona przez matkę, z konieczności, ale też w pełni świadomie podjęła się odpowiedzialności za dom, rodzeństwo i skrajnie nieodpowiedzialnego ojca. Nowe obowiązki zmuszają ją do trzeźwego spojrzenia na świat, twardego stania na ziemi i zracjonalizowania marzeń, ale szarą i biedną rzeczywistość rekompensuje dziewczynie świadomość, że otacza ją miłość najbliższych – chociaż okazywana niekiedy w zaskakujący sposób. Drugą (Kasandrę), jedynaczkę wychowywaną w dostatku materialnym, ale całkowicie pozbawioną zainteresowania rodziców zajętych zarabianiem i wydawaniem pieniędzy, głód emocjonalny i pustka popychają do buntu egzystencjalnego, eksperymentów alkoholowo-narkotykowych i perfidnej manipulacji wszystkimi, których zdoła zauroczyć swoją destrukcyjną osobowością. Obie przyjaciółki dopiero mozolnie szukają sposobu na życie i miejsca w świecie, ale wydaje się, że tylko jedna już znalazła początek drogi – która? Autor porusza w swojej powieści bardzo aktualne i ważne tematy, w sposobie ich prezentacji nieco przypomina Ewę Nowak, ale tworzy zdecydowanie bardziej czarno-biały obraz i tylko zaskakujący finał sprawia, że nie jest to powieść z tezą. Niestety, całość jest też niedopracowana literacko, zapewne jednak spodoba się mniej wyrobionym czytelnikom. Według uznania.