"Na ostatniej placówce” to autentyczny dziennik prowadzony od 8 listopada 1917 r. do 18 lipca 1921 r. przez "pannę kresową" (nie najmłodszą już jako panienkę, bo 35-letnią), ziemiankę podolską desperacko (i ostatecznie daremnie) usiłującą ratować rodzinny dom przed pożogą rewolucji – ideologiczną, wywłaszczeniową i faktyczną, fizycznym niszczeniem zarówno przez okoliczną ludność, jak i sowieckie wojsko dobytku, rodzinnych pamiątek, nieustannym zagrożeniem życia. Jest tu zapis bieżących wydarzeń ze sceny życia publicznego i lokalnych, ale też własnych rozterek, strachu, rozpaczy, upokorzeń, a przede wszystkim determinacji i poczucia odpowiedzialności. Wśród działań wojennych, zamieszek i przemarszów wojsk – polskich, białogwardyjskich, ukraińskich i sowieckich – stopniowo ograbiana ze środków do życia, autorka organizuje polskie szkoły, prowadzi szpital, ukrywa uciekinierów, aktywnie włącza się we wszystkie działania kulturalne w okolicy. Przeżywa osobiste dramaty (takie jak rozłąka z ukochanym i śmierć ojca) oraz radości i zaszczyty, a takim niewiątpliwie była dla niej możliwość goszczenia u siebie Józefa Hallera i późniejsze spotkanie z nim w Waszawie, gdy odczytała generałowi fragmenty swojego dziennika. A stanowi on świadectwo hartu ducha, przywiązania do tradycji i odrobiny sentymentu w pielęgnowaniu najwyższych wartości przez bohaterską kresowiankę, która za wszelką cenę pragnie ochronić przed kolejnymi pogromami dwór - nie tylko dom rodzinny, pełen ciepłych wspomnień, ale również, a może przede wszyskim, ostoję polskości i głębokiej wiary na umiłowanych Kresach. Dla czytelników zainteresowanych lekturą pamiętników.